KÇünkü artık kendine saygısı olan her filme uyarı veriliyor, biz de bunun böyle kalmasını istiyoruz. Edebi saflık yasasının savunucuları olan gelenekçiler artık biraz güçlü olmalı. Veya sitenin başka bir yerinde aşağıdaki uyarıyı arayın.
Bu yüzden. Erich Kästner’in 1933’te basılan, 1936’da yasaklanan ve ilk kez 1954’te Erich Kästner’le birlikte beyaz perdeye taşınan genç yetişkinlere yönelik romanı “Uçan Sınıf” dördüncü kez ve ilk kez bir kadın tarafından, Caroline Hellsgård tarafından filme alındı. .
ayrıca oku
“Herkes kendi adına yazar”
Yirmi yıl önce, son kez, Ulrich Noethen hayırsever yatılı okul müdürü Doktor Justus Bökh ve Sebastian Koch sigara içmeyen, Justus’un uzun süredir kayıp olan en iyi arkadaşı iken, Kirchberg’deki Johann-Sigismund-Gymnasium’daki erkek yatılı erkek okulu Yukarı Bavyera, St. Thomas Korosu haline gelmişti.
Duvarın yıkılması bir rol oynadı, “Uçan Sınıf” oyunu bir rap müzikali haline geldi ve hatta birkaç kızın katılmasına bile izin verildi, ihtiyaç duyulan tek şey buydu; sonuçta Thomaner’lar bir erkek korosu. .
Bu arada, Kästner’in aslında yok edilemez klasiğini senaryosunda genellikle az okuyan dijital çocuklar nesline göre yeniden düzenlemek zorunda kalan Gerrit Hermans’ın çeşitlilik karşıtı bu saklanma yerine kaçması engelleniyor. Kendini gülünç duruma düşürmek ve çeşitli saçmalıkların hedefi haline gelmek istemeseydi.
Öğretmenimiz Doktor Bökh: Yatılı okulun müdürü Tom Schilling
Kaynak: UFA Fiction/LEONINE
Şimdi nihayet son uyarıyı yapalım. Johann Sigismund yatılı okulu görünüşe göre Güney Tirol’de, daha doğrusu Reschen Gölü’nde. Dağlar çok güzel. Gökyüzü mavi.
Dağdaki Hogwarts gibi pitoresk kaledeki yatılı okul, ayaklarındaki lise gibi artık tüm cinsiyetlere açık olduğundan, zavallı Martin Thaler sadece bir kız ve ebeveynlerin kafası karışmasın diye çağrıldı. Kästner’lerini ezbere bilen ve çocuklarıyla sinemaya giden Martina.
Jonathan Rağmen’in adı Jo ve o da bir kız ve bunun dışında koyu tenli. Eğer Ortodoks bir Kästnerci olarak bunu zamanın ruhuna çok fazla boyun eğmek olarak görüyorsanız, lütfen bu noktada beni affedin ve başka bir yerde okumam için beni serbest bırakın.
Her şey Neukölln’de başlıyor
Artık herkes için Sınıf 4.0’ın neden harika çalıştığını ve neden çalışmadığını açıklamamız gerekecek. Ve neredeyse elli yıldır edebiyat cennetinde yer alan Erich Kästner’in neden bu modernleşmeden sağ çıkacağını da. Hatta belki de her zamankinden daha iyi.
Bu yüzden. Neukölln’e geçelim. Martina “4 Blok”tan tanıdığımız konut silolarından birinde yaşıyor. O kendi ailesi. Annesi bekar bir ebeveyn, vardiyalı çalışıyor ve Martina’nın ondan daha yetişkin olması gerekiyor; yemek pişirmeli, ortalığı toparlamalı, erkek kardeşine göz kulak olmalı.
Birisinin neden onun dağlardaki yatılı okula burs başvurusunda bulunmasına izin verme fikrinin ortaya çıktığı, yoksa her şeyin çökeceği tam olarak anlaşılmaz. Ancak, bunu anlıyor, tezahürat yapıyor, erkek kardeşi oldukça çekingen ve sonra – daha önce Harry Potter gibi – daha önce tarif edilen pitoresk bölgeden pitoresk bir trene biniyor.
ayrıca oku
Şimdi, bahsedilen cinsiyet açıklığı dışında her şey 1933’te Yukarı Bavyera’da olduğu gibi. Öğrencilerin hatırlayabildiği kadarıyla, dışarıdakiler içeridekilere karşı savaş yürütüyor. Bazıları dağın dibinde, bazıları dağın tepesinde, belki de bu yüzden. Çocuk filmleri yaz tatillerinde çekildiği için Reschen Gölü sıcaktır – Kästner, kanlı bir kartopu savaşıyla birlikte giderek artan bir Advent’in öyküsünü anlattı. Tatil yaklaşıyor. Martina’nın neden okul yılına bu kadar geç başlamak zorunda olduğu, bu filmin çok fazla endişelenmemeniz gereken birçok gizeminden biri.
Kästner’in dostluk efsanesi, Kirchberg’e varır varmaz, büyük ölçüde modernize edilmiş eskizlerle en güzel, dokunaklı ve rutin şekilde mırıldanıyor. Jo Raund’un göçmenlik sonrası geçmişi pek inandırıcı değil; annesinin onu Brezilya’ya kaçmak için terk ettiğini ve koruyucu ebeveynlerin onu aradığını söylüyorlar.
Justus (Örnek bir yatılı okul müdürü olarak Tom Schilling, zorunlu ikamete sahip her öğretim kurumunun reklamıdır) ve sigara içmeyen (Trystan Pütter, unutulmaz yaşam bilgeliği de dahil olmak üzere hikayeyi baştan beri balzamik bir şekilde anlatıyor, boyalı tırnaklar takıyor) ve “Kudamm 56”daki gibi gıcırtılar) tam olarak anlatılmamış, yıpranmış bir arka hikaye uyduruluyor.
ayrıca oku
“Eldorado KaDeWe” serisi
Zorbalık, sınıfçılık, ırkçılık; şu anda güncel olan her şeyden bir parça, bir Kästner filminin kaçınamayacağı klasik sınıf temalarına karışmış durumda. Psikoloji tökezliyor. Senaryo geride kalıyor.
Buraya kadar direnen edebi saflık yasasını destekleyenler hâlâ emin olabilirler. “Uçan Sınıf” iyi ve önemli bir hikaye olmaya devam ediyor. Çocuklarınızdan ve torunlarınızdan saklamak istemediğiniz, belki buna bile izin verilmeyen bir şey.
Ve sonunda onları yatağın kenarında tekrar okursunuz. Hellsgård’ın varyantı buna katkıda bulunsaydı herkes kazanırdı.
Bu yüzden. Erich Kästner’in 1933’te basılan, 1936’da yasaklanan ve ilk kez 1954’te Erich Kästner’le birlikte beyaz perdeye taşınan genç yetişkinlere yönelik romanı “Uçan Sınıf” dördüncü kez ve ilk kez bir kadın tarafından, Caroline Hellsgård tarafından filme alındı. .
ayrıca oku
“Herkes kendi adına yazar”
Yirmi yıl önce, son kez, Ulrich Noethen hayırsever yatılı okul müdürü Doktor Justus Bökh ve Sebastian Koch sigara içmeyen, Justus’un uzun süredir kayıp olan en iyi arkadaşı iken, Kirchberg’deki Johann-Sigismund-Gymnasium’daki erkek yatılı erkek okulu Yukarı Bavyera, St. Thomas Korosu haline gelmişti.
Duvarın yıkılması bir rol oynadı, “Uçan Sınıf” oyunu bir rap müzikali haline geldi ve hatta birkaç kızın katılmasına bile izin verildi, ihtiyaç duyulan tek şey buydu; sonuçta Thomaner’lar bir erkek korosu. .
Bu arada, Kästner’in aslında yok edilemez klasiğini senaryosunda genellikle az okuyan dijital çocuklar nesline göre yeniden düzenlemek zorunda kalan Gerrit Hermans’ın çeşitlilik karşıtı bu saklanma yerine kaçması engelleniyor. Kendini gülünç duruma düşürmek ve çeşitli saçmalıkların hedefi haline gelmek istemeseydi.
Öğretmenimiz Doktor Bökh: Yatılı okulun müdürü Tom Schilling
Kaynak: UFA Fiction/LEONINE
Şimdi nihayet son uyarıyı yapalım. Johann Sigismund yatılı okulu görünüşe göre Güney Tirol’de, daha doğrusu Reschen Gölü’nde. Dağlar çok güzel. Gökyüzü mavi.
Dağdaki Hogwarts gibi pitoresk kaledeki yatılı okul, ayaklarındaki lise gibi artık tüm cinsiyetlere açık olduğundan, zavallı Martin Thaler sadece bir kız ve ebeveynlerin kafası karışmasın diye çağrıldı. Kästner’lerini ezbere bilen ve çocuklarıyla sinemaya giden Martina.
Jonathan Rağmen’in adı Jo ve o da bir kız ve bunun dışında koyu tenli. Eğer Ortodoks bir Kästnerci olarak bunu zamanın ruhuna çok fazla boyun eğmek olarak görüyorsanız, lütfen bu noktada beni affedin ve başka bir yerde okumam için beni serbest bırakın.
Her şey Neukölln’de başlıyor
Artık herkes için Sınıf 4.0’ın neden harika çalıştığını ve neden çalışmadığını açıklamamız gerekecek. Ve neredeyse elli yıldır edebiyat cennetinde yer alan Erich Kästner’in neden bu modernleşmeden sağ çıkacağını da. Hatta belki de her zamankinden daha iyi.
Bu yüzden. Neukölln’e geçelim. Martina “4 Blok”tan tanıdığımız konut silolarından birinde yaşıyor. O kendi ailesi. Annesi bekar bir ebeveyn, vardiyalı çalışıyor ve Martina’nın ondan daha yetişkin olması gerekiyor; yemek pişirmeli, ortalığı toparlamalı, erkek kardeşine göz kulak olmalı.
Birisinin neden onun dağlardaki yatılı okula burs başvurusunda bulunmasına izin verme fikrinin ortaya çıktığı, yoksa her şeyin çökeceği tam olarak anlaşılmaz. Ancak, bunu anlıyor, tezahürat yapıyor, erkek kardeşi oldukça çekingen ve sonra – daha önce Harry Potter gibi – daha önce tarif edilen pitoresk bölgeden pitoresk bir trene biniyor.
ayrıca oku
Şimdi, bahsedilen cinsiyet açıklığı dışında her şey 1933’te Yukarı Bavyera’da olduğu gibi. Öğrencilerin hatırlayabildiği kadarıyla, dışarıdakiler içeridekilere karşı savaş yürütüyor. Bazıları dağın dibinde, bazıları dağın tepesinde, belki de bu yüzden. Çocuk filmleri yaz tatillerinde çekildiği için Reschen Gölü sıcaktır – Kästner, kanlı bir kartopu savaşıyla birlikte giderek artan bir Advent’in öyküsünü anlattı. Tatil yaklaşıyor. Martina’nın neden okul yılına bu kadar geç başlamak zorunda olduğu, bu filmin çok fazla endişelenmemeniz gereken birçok gizeminden biri.
Kästner’in dostluk efsanesi, Kirchberg’e varır varmaz, büyük ölçüde modernize edilmiş eskizlerle en güzel, dokunaklı ve rutin şekilde mırıldanıyor. Jo Raund’un göçmenlik sonrası geçmişi pek inandırıcı değil; annesinin onu Brezilya’ya kaçmak için terk ettiğini ve koruyucu ebeveynlerin onu aradığını söylüyorlar.
Justus (Örnek bir yatılı okul müdürü olarak Tom Schilling, zorunlu ikamete sahip her öğretim kurumunun reklamıdır) ve sigara içmeyen (Trystan Pütter, unutulmaz yaşam bilgeliği de dahil olmak üzere hikayeyi baştan beri balzamik bir şekilde anlatıyor, boyalı tırnaklar takıyor) ve “Kudamm 56”daki gibi gıcırtılar) tam olarak anlatılmamış, yıpranmış bir arka hikaye uyduruluyor.
ayrıca oku
“Eldorado KaDeWe” serisi
Zorbalık, sınıfçılık, ırkçılık; şu anda güncel olan her şeyden bir parça, bir Kästner filminin kaçınamayacağı klasik sınıf temalarına karışmış durumda. Psikoloji tökezliyor. Senaryo geride kalıyor.
Buraya kadar direnen edebi saflık yasasını destekleyenler hâlâ emin olabilirler. “Uçan Sınıf” iyi ve önemli bir hikaye olmaya devam ediyor. Çocuklarınızdan ve torunlarınızdan saklamak istemediğiniz, belki buna bile izin verilmeyen bir şey.
Ve sonunda onları yatağın kenarında tekrar okursunuz. Hellsgård’ın varyantı buna katkıda bulunsaydı herkes kazanırdı.