DGüç elde etmek için işlenen vahşetlerin çoğu genellikle gizli kalır. Zirveye giden yolun – bkz. “Macbeth” ve diğer oyunların çizildiği tiyatro sahnesinde değil. Viktor Yerofeev “Büyük Gopnik” ile bu hükümdarlık dramlarına bir yenisini daha ekledi. Rusya'dan kaçan yazar, 600 sayfalık romanının sahne uyarlamasını yaptı ve ilk gösterimi Freiburg Tiyatrosu'nda yapıldı.
Romanda olduğu gibi oyunda da Büyük Gopnik'in (Rusça'da “Gopnik” arka sokak dolandırıcısına benzer) Vladimir Putin anlamına geldiğini görmek kolaydır. Putin, KGB'den St. Petersburg şehir idaresinden geçerek Başbakan ve Rusya Federasyonu Başkanı ofisine gitti. Putin'in takip edilmesi zor, kurgu dışı popüler kitaplarından sadece ikisine örnek vermek gerekirse, ona “Kremlin'deki Katil” veya “Yüzü Olmayan Adam” deniyor.
ayrıca oku
Yerofeev'in oyunu aynı zamanda zalim yönetimin esrarengiz büyüsünden de yararlanıyor. Kabaca basitleştirecek olursak, tiyatroda böylesi bir güç aurasıyla başa çıkmanın iki yolu vardır. İlki, Shakespeare'in Richard III'ünde olduğu gibi, kötülüğün çekiciliğinin izleyicinin kahramanla ittifakı yoluyla deneyimlendiği bir işlev görür. Brecht, “Arturo Ui'nin Önlenebilir Yükselişi” ile analitik dramanın gücüyle büyüsünü bozmaya cesaret ederek ikincisini gösterdi.
Ne Shakespeare ne de Brecht
Yerofeyev'in eseri daha çok “Vlady III”e mi yoksa “Vladimir Pui'nin durdurulabilir yükselişine” mi benziyor? Ne … ne de. “Büyük Gopnik” kitle psikolojisinin ve ekonomi politiğin derinliklerinden kaçınıyor. Böylece, her zaman özenle takım elbise giyen Martin Hohner, “Kremlin'deki Katil” ile “Yüzü Olmayan Adam” arasındaki Büyük Gopnik olarak kalır; Shakespeare'in bir kahramanının etkileyici zihinsel fizyonomisinden ya da bir analitik derinliğin olmadığı, zar zor anlaşılabilen bir varlıktır. Brecht figürü.
Yerofeyev'in yaklaşımı fantezi ve gerçekçiliğin çılgın bir karışımıdır. Ancak neredeyse üç saat ara verdikten sonra insan hala Putin ve Putinizm'in ne olduğu konusunda kafa yoruyor. Büyük Gopnik bir holigan mı, anarşist bir serseri mi? Ya da belki Yeltsin'deki “şok terapisi” felaketinden sonra Rus Bonapartizminin vücut bulmuş hali olan akıllı bir güç politikacısı? Putin'in bir noktada söylendiği gibi “ideolojisi yok” mu, yoksa Dostoyevski'den Dugin'e ideolojik bagaj mı taşıyor?
ayrıca oku
Yaklaşımının kararsızlığından kurtulmanın bir yolu olarak Yerofeyev arketiplere sığınıyor. Bir sauna seansı sırasında Büyük Gopnik, penisi havlunun altında yere sarkan Holger Kunkel'in canlandırdığı Stalin'le sohbet ediyor. Eike Weinreich'in yönetmeninin bu noktada kullandığı görüntüler ince nüanslar içermediği gibi, yanan evler arasındaki Putin iblislerinin yer aldığı video klipler de izleyici için net yorumlardan mahrum kalmıyor.
Putin, Stalin'in hayaleti mi? Bir noktada anımsatıcı gibi “Rusya bir atlıkarıncadır” diyor. Çar İvan, Stalin ya da Putin, personel çağlar gibi değişiyor ama atlıkarınca değişmeyen, neredeyse metafizik bir Rusya olarak kalıyor. Tarih, zamansız Rus ruhunun büyük adamlarda gerçekleştiği aynı şeyin ebedi dönüşü olarak mı? Nietzsche ile CG Jung arasında bir yerde bulunan bu tarih modeli birçok açıdan biraz modası geçmiş görünüyor.
Jana Horstmann, kostüm tasarımcısı Bianca Deigner tarafından geçici olarak saunada Stalin'inkine benzer bir genital kıyafet giydirilen Rahibe O. rolüyle Rus bilinçdışına erişimi açığa çıkarıyor. Rahibe O.'ya göre pornografi, görünüşe göre derinlere kök salmış olan zulüm arzusunun derin bir içgörüsü olduğunu kanıtlıyor. Ulusal özelliklere ilişkin bu tür psiko-pornografik açıklamalar gerçekten ikna edici değil çünkü bunlar yalnızca sahnede ilan ediliyor.
ayrıca oku
Propaganda araştırmacısı Pomerantsev
Set tasarımcısı Bettina Meyer, tarihi atlıkarınca metaforunu, bir yandan anıtsal bir Stalin heykelinin çizmelerinin bulunduğu kaideyi gösteren, bir yandan da dolandırıcıların ve şiddetin arka bahçesi olan “kişilik kültünün” arkasını gösteren döner bir sahneye dönüştürüyor. Ayrıca iki oda daha var: Masanın bulunduğu muhteşem resepsiyon odası siyasi gücün merkezidir ve atalardan kalma galerisi olan bir salon kültürü temsil eder. Sonunda ikisini ayıran perde açılır. Güç ve kültür birbiriyle bağlantılıdır.
Boris Nemtsov'un anıları
Ukrayna'daki savaşın arka planında Yerofeyev, masum bir Rus kültürünün var olup olmadığını soruyor. Cevabı net bir hayır olarak kabul edilmelidir. Walter Benjamin bir defasında kültürün suçluluk bağlamını ulusal sınırların ötesine genişleterek, “Aynı zamanda bir barbarlık belgesi olmaksızın asla bir kültür belgesi olamaz” diye yazmıştı. Yerofeev Rusça kalıyor ve yazarın Thieß Brammer'in canlandırdığı karakteri aracılığıyla kendi katılımını da konu haline getiriyor.
“Büyük Gopnik” seyirciye pek çok mesaj vermeyi amaçlayan bir akşam. Büyük Gopnik'in yükselişi, liberallerin ve oligarkların desteğinden (“onu kontrol altında tuttuk”) eski müttefiklerin ve şimdi muhalefet üyelerinin ortadan kaldırılmasına (Boris Nemtsov'un düşüşüne dayanarak) kadar bireysel aşamalar halinde anlatılıyor. 2012'den itibaren kitlesel protestoların bastırılması. Yönetici figürüne odaklanmanın bazı tuzakları var: Sovyet imparatorluğunun enkazındaki yükselişi açıklamak için, bireysel olanlardan çok toplumsal davranış ve yasaların sahneye çıkması gerekecekti.
ayrıca oku
Her ne kadar kişiler ve olaylar tanınabilse ve Putin'in en iyi bilinen sözlerinden bazıları ortaya çıksa da, materyal dramatik bir süreç oluşturmuyor. Öte yandan, tarihsel metafiziğe, pornografiye ve kültürel teoriye yapılan geziler, tarih üstü olanın yaygın bir panoramasını sunuyor. Peki yemek yer misin Ivan? Bu alkışlanıyor ama çok az içgörü var. “Aptallık salgını” hakkındaki acı bir tirad bile onun nereden geldiğini bilmemenizden zarar görür – bir laboratuvar kazası mı? Zoonoz mu? – O geliyor.
Sonunda “Büyük Gopnik” de bir uyarıda bulunmak istiyor. Putin sahnede “Ve seni de alacağım Avrupa” diyor. “Güle güle Avrupa. Dünya bir daha asla eskisi gibi olmayacak.” Son alkışın ardından Yerofeev izleyicilere birkaç söz söyledi. Sadece Rusya hakkında değil, hepimiz hakkında bir yazı yazdı. Ancak burada ne Rusya'da olup biteni netleştirme, ne de evrensel bir benzetme yaratma iddiası yerine gelmiş oldu.
Romanda olduğu gibi oyunda da Büyük Gopnik'in (Rusça'da “Gopnik” arka sokak dolandırıcısına benzer) Vladimir Putin anlamına geldiğini görmek kolaydır. Putin, KGB'den St. Petersburg şehir idaresinden geçerek Başbakan ve Rusya Federasyonu Başkanı ofisine gitti. Putin'in takip edilmesi zor, kurgu dışı popüler kitaplarından sadece ikisine örnek vermek gerekirse, ona “Kremlin'deki Katil” veya “Yüzü Olmayan Adam” deniyor.
ayrıca oku
Yerofeev'in oyunu aynı zamanda zalim yönetimin esrarengiz büyüsünden de yararlanıyor. Kabaca basitleştirecek olursak, tiyatroda böylesi bir güç aurasıyla başa çıkmanın iki yolu vardır. İlki, Shakespeare'in Richard III'ünde olduğu gibi, kötülüğün çekiciliğinin izleyicinin kahramanla ittifakı yoluyla deneyimlendiği bir işlev görür. Brecht, “Arturo Ui'nin Önlenebilir Yükselişi” ile analitik dramanın gücüyle büyüsünü bozmaya cesaret ederek ikincisini gösterdi.
Ne Shakespeare ne de Brecht
Yerofeyev'in eseri daha çok “Vlady III”e mi yoksa “Vladimir Pui'nin durdurulabilir yükselişine” mi benziyor? Ne … ne de. “Büyük Gopnik” kitle psikolojisinin ve ekonomi politiğin derinliklerinden kaçınıyor. Böylece, her zaman özenle takım elbise giyen Martin Hohner, “Kremlin'deki Katil” ile “Yüzü Olmayan Adam” arasındaki Büyük Gopnik olarak kalır; Shakespeare'in bir kahramanının etkileyici zihinsel fizyonomisinden ya da bir analitik derinliğin olmadığı, zar zor anlaşılabilen bir varlıktır. Brecht figürü.
Yerofeyev'in yaklaşımı fantezi ve gerçekçiliğin çılgın bir karışımıdır. Ancak neredeyse üç saat ara verdikten sonra insan hala Putin ve Putinizm'in ne olduğu konusunda kafa yoruyor. Büyük Gopnik bir holigan mı, anarşist bir serseri mi? Ya da belki Yeltsin'deki “şok terapisi” felaketinden sonra Rus Bonapartizminin vücut bulmuş hali olan akıllı bir güç politikacısı? Putin'in bir noktada söylendiği gibi “ideolojisi yok” mu, yoksa Dostoyevski'den Dugin'e ideolojik bagaj mı taşıyor?
ayrıca oku
Yaklaşımının kararsızlığından kurtulmanın bir yolu olarak Yerofeyev arketiplere sığınıyor. Bir sauna seansı sırasında Büyük Gopnik, penisi havlunun altında yere sarkan Holger Kunkel'in canlandırdığı Stalin'le sohbet ediyor. Eike Weinreich'in yönetmeninin bu noktada kullandığı görüntüler ince nüanslar içermediği gibi, yanan evler arasındaki Putin iblislerinin yer aldığı video klipler de izleyici için net yorumlardan mahrum kalmıyor.
Putin, Stalin'in hayaleti mi? Bir noktada anımsatıcı gibi “Rusya bir atlıkarıncadır” diyor. Çar İvan, Stalin ya da Putin, personel çağlar gibi değişiyor ama atlıkarınca değişmeyen, neredeyse metafizik bir Rusya olarak kalıyor. Tarih, zamansız Rus ruhunun büyük adamlarda gerçekleştiği aynı şeyin ebedi dönüşü olarak mı? Nietzsche ile CG Jung arasında bir yerde bulunan bu tarih modeli birçok açıdan biraz modası geçmiş görünüyor.
Jana Horstmann, kostüm tasarımcısı Bianca Deigner tarafından geçici olarak saunada Stalin'inkine benzer bir genital kıyafet giydirilen Rahibe O. rolüyle Rus bilinçdışına erişimi açığa çıkarıyor. Rahibe O.'ya göre pornografi, görünüşe göre derinlere kök salmış olan zulüm arzusunun derin bir içgörüsü olduğunu kanıtlıyor. Ulusal özelliklere ilişkin bu tür psiko-pornografik açıklamalar gerçekten ikna edici değil çünkü bunlar yalnızca sahnede ilan ediliyor.
ayrıca oku
Propaganda araştırmacısı Pomerantsev
Set tasarımcısı Bettina Meyer, tarihi atlıkarınca metaforunu, bir yandan anıtsal bir Stalin heykelinin çizmelerinin bulunduğu kaideyi gösteren, bir yandan da dolandırıcıların ve şiddetin arka bahçesi olan “kişilik kültünün” arkasını gösteren döner bir sahneye dönüştürüyor. Ayrıca iki oda daha var: Masanın bulunduğu muhteşem resepsiyon odası siyasi gücün merkezidir ve atalardan kalma galerisi olan bir salon kültürü temsil eder. Sonunda ikisini ayıran perde açılır. Güç ve kültür birbiriyle bağlantılıdır.
Boris Nemtsov'un anıları
Ukrayna'daki savaşın arka planında Yerofeyev, masum bir Rus kültürünün var olup olmadığını soruyor. Cevabı net bir hayır olarak kabul edilmelidir. Walter Benjamin bir defasında kültürün suçluluk bağlamını ulusal sınırların ötesine genişleterek, “Aynı zamanda bir barbarlık belgesi olmaksızın asla bir kültür belgesi olamaz” diye yazmıştı. Yerofeev Rusça kalıyor ve yazarın Thieß Brammer'in canlandırdığı karakteri aracılığıyla kendi katılımını da konu haline getiriyor.
“Büyük Gopnik” seyirciye pek çok mesaj vermeyi amaçlayan bir akşam. Büyük Gopnik'in yükselişi, liberallerin ve oligarkların desteğinden (“onu kontrol altında tuttuk”) eski müttefiklerin ve şimdi muhalefet üyelerinin ortadan kaldırılmasına (Boris Nemtsov'un düşüşüne dayanarak) kadar bireysel aşamalar halinde anlatılıyor. 2012'den itibaren kitlesel protestoların bastırılması. Yönetici figürüne odaklanmanın bazı tuzakları var: Sovyet imparatorluğunun enkazındaki yükselişi açıklamak için, bireysel olanlardan çok toplumsal davranış ve yasaların sahneye çıkması gerekecekti.
ayrıca oku
Her ne kadar kişiler ve olaylar tanınabilse ve Putin'in en iyi bilinen sözlerinden bazıları ortaya çıksa da, materyal dramatik bir süreç oluşturmuyor. Öte yandan, tarihsel metafiziğe, pornografiye ve kültürel teoriye yapılan geziler, tarih üstü olanın yaygın bir panoramasını sunuyor. Peki yemek yer misin Ivan? Bu alkışlanıyor ama çok az içgörü var. “Aptallık salgını” hakkındaki acı bir tirad bile onun nereden geldiğini bilmemenizden zarar görür – bir laboratuvar kazası mı? Zoonoz mu? – O geliyor.
Sonunda “Büyük Gopnik” de bir uyarıda bulunmak istiyor. Putin sahnede “Ve seni de alacağım Avrupa” diyor. “Güle güle Avrupa. Dünya bir daha asla eskisi gibi olmayacak.” Son alkışın ardından Yerofeev izleyicilere birkaç söz söyledi. Sadece Rusya hakkında değil, hepimiz hakkında bir yazı yazdı. Ancak burada ne Rusya'da olup biteni netleştirme, ne de evrensel bir benzetme yaratma iddiası yerine gelmiş oldu.